domingo, mayo 31, 2009

O gran Seun Kuti e a orquestra Egypt 80 (Pazo da cultura, Pontevedra)

Photobucket

Fela Kuti xa pode descansar tranquilo, pois o seu fillo anda solto e seguindo os seus pasos. Tan solto que, ao mando da orquestra herdada do seu vello, Egypt 80, puxo en pé a todo o auditorio do pazo da cultura de Pontevedra. Cando morreu seu pai, en 1997, Seun só tiña 15 anos. Pero hai cousas que a estirpe perpetúa, couas que melloran xeración tras xeración, pola fixación xenética e o legado dos antergos.
Puro lume foi o que puidemos sentir os poucos espectadores deste xenial concerto. Calor, cores vivas e soños nixerianos cada vez que danzamos cos ollos pechados. Poucos foron quen de permanecer sentados todo o concerto. A banda é pura enerxía afrobeat: catro ventos, dúas guitarras, teclados, batería, dúas coristas-danzantes deliciosas e tres percusionistas máis. Seun Kuti semella un rebelde seminarista nixeriano, con pantalóns brancos aptretados, zapatos brancos de vendedor de churros e camisa branca axustada, que sacou contra o final da actuación para apoteose das féminas. Algúns machos imitaban malamente as danzas das dúas mozas africanas. Este home segue a pegada musical e o compromiso político do seu vello. Os seus concertos son coma unha oración pagana de ledicia, saxo rompente e sabor africano. Se non fora por algúns cambios de ritmo soberbios, as dúas horas semellarían unha soa canción circular, sen acougo. O sosego só se acada ao final. Iso si, Seun Kuti baila moito mellor que o seu pai, quen falaba con bastante máis propiedade e tiña a cabeza mellor amoblada ca el. A pesar de todo, un notable alto. Festa rachada. Funki, jazz, percusión, electricidade e paixón.//ASER ÁLVAREZ

(Texto tomado de la insigne publicación ARRAIANOS)

LÜGER (Wurlitzer Ballroom, 26-5-09)

Photobucket

El otro día fui a ver a los INTELLIGENCE y asisití al mejor concierto que me he tragado en lo que va de año. Pero no fue el de Intelligence. Lo siento por el apático Lars Finberg, que me cae simpático y al que entrevisté hace algún tiempo, pero su banda a día de hoy suena prescindible y falta de definición, atorada en un callejón sin salida de autocomplacencia en una época en la que hasta el más tonto te hace un disco decente y un show en condiciones. Y en todo caso, aunque hubiesen sonado como un tiro tenían la batalla perdida después de la exhibición de Lüger. Claro que ustedes no conocen a Lüger. Yo tampoco los conocía en realidad hasta que el otro día me pasaron por encima de la cabeza con el rasante zumbido de una escuadrilla de messerschmitt en misión de combate. Dos baterías, un teclado (les faltaba otro, esa noche), guitarra y bajo (un precioso rickenbacker francamente bien usado) para ejecutar cuatro o cinco temas largos, planeadores y forjados en acero de guerra. Raids machacantes entre lo marcial y lo fracturado que cuando parecían entrar en zona previsible viraban de pronto hacia otro lugar más profundo. Rock implosivo de origen Krautrock y deriva espacial, pesada, lindante en algún momento con los postulados de los mejores Hawkwind. Y digo todo esto a riesgo de ser corregido porque el Kraut y derivados no es un campo que un servidor controle con fluidez, pero al final las referencias sobran ante cosas así, las nebulosas de sonido en mutación que parecen salir de ninguna parte pese a que uno sabe que, de alguna manera, las están creando esos tipos de ahí enfrente.

Me decía mi colega David, después del bolo, que aquella noche no habían estado tan finos como de costumbre, y me preguntaba yo cómo cojones debía ser aquello cuando afinaban. Y me preguntaba también que pensaría en ese momento el pobre Finberg, silencioso al fondo del bar, en el tenderete de los discos. Y me decía a mí mismo que qué guapo que una gente a la que conoces del barrio, de aquí, estuviese montando una pajarraca de ese calibre, creando una música por la que mucha gente con nombre daría su brazo derecho. No muchos días atrás, en la misma silla desde donde escribo esto, discurría yo sobre esos momentos mágicos en los que uno se encuentra cara a cara, inesperadamente, con algo que sabe irrepetible. Después de la epifanía vienen los largos meses, a veces años, en los que se escucha música, se come se bebe, se folla, pero todo tiene esa cualidad atonal que es la médula osea de la vida. Aceptable, pero no imprescindible. Graciosamente tópica y banal, grumosa y lenta; soleada pero de un brillo opaco. Y uno llega a creer que el momento no volverá a llegar jamás o que no fue jamás, en realidad. Y entonces se abre una puerta cualquieray BAAAAAAAAAAM!!! Los Lüger. Ese Glorioso momento de encuentro en el que te gastarías todo el dinero que no tienes en champaña para brindar por la vida, esa hijaputa tacaña.

Salí de allí algo cambiado -ese poder transfigurador y doméstico al tiempo que en ocasiones tiene el rock-. Pensando, también que la primera labor del crítico es asumir sus propias limitaciones y que a mí me iba a ser difícil describir aquello con la exactitud que requiere. En consecuencia, tomen este comentario sólo como orientación. En una proxima entrevista para KAPUT ellos contarán de primera mano de qué va eso que definen en su myspace como «simpatía por la PSICODELIA, el KRAUT-ROCK o la KOSMISCHE MUSIK, el BAKALAO ANALÓGICO, el CAOS CONTROLADO y la LIBERTAD VIGILADA, entre otras aberraciones».

Y recuerden la ley número uno del espacio interior: el tipo que te está llenando la copa mientras divagas sobre ti mismo puede tener muchas más cosas que decir que tú.//LUIS BOULLOSA

jueves, mayo 28, 2009

MORRISEY - "Irish Blood, English Heart"



Extraido del excelente "You Are The Quarry" (Tu Eres La Presa) donde brillaban también el redondo pelotazo pop de "First In The Gang To Die" o "America Is Not The World". Un ejemplo más de la capacidad de Mozzer para facturar hits cuando le viene en gana y de una falta absoluta de miedo a la hora de decir lo que piensa. ¿Se imaginan ustedes un equivalente en español? No, ¿verdad? Pues eso.

Sangre Irlandesa, Corazón Inglés

Sangre irlandesa, corazón inglés,
de esto estoy hecho.
No hay nadie en la tierra
que me atemorice
y ningún régimen puede comprarme
o venderme.

He estado soñando con un tiempo en el que
ser inglés
no signifique ser dañino
y permanecer junto a la bandera no me haga
sentir avergonzado, racista o parcial.

Sangre irlandesa, corazón inglés,
de esto estoy hecho.
No hay nadie en la tierra
que me atemorice,
y moriré
con ambas manos
libres de ataduras.

He estado soñando con un tiempo en el que
los ingleses estén asqueados hasta la nausea
de los laboristas
y los «tories»
y escupan sobre el nombre de Oliver Cromwell
y denuncien a la línea real que aún
le rinde pleitesía
y se la rendirá por siempre.



Irish Blood, English Heart

Irish blood, English heart,
this I'm made of
There is no-one on earth
I'm afraid of
And no regime can buy
or sell me

I've been dreaming of a time when
To be English
is not to be baneful
To be standing by the flag not feeling
Shameful, racist or partial

Irish blood, English heart,
this I'm made of
There is no-one on earth
I'm afraid of
And I will die
with both my hands untied

I've been dreaming of a time when
The English are sick to death of Labour
And Tories,
and spit upon the name of Oliver Cromwell
And denounce this royal line that still
salute him
And will salute him forever

miércoles, mayo 06, 2009

Whorehouse Blues



Y una macarrada que he encontrado, que ya estoy harto de tanta sensibilidad...

Well we came up from the gutter,
The wrong side of the tracks,
Yeah, we came up from the gutter,
Wrong side of the tracks,
You know the music brought us out, babe,
And we ain't never been back,
Cause we went city to city,
All around the world,
Yes, we went city to city,
All around the world,
You know it never looked like enough, honey,
Even after thirty years,

Cause we come blazing like a shooting star,
We light you up real good,
Yes, we come blazing like a shooting star,
We light you up real good,
We gonna hit you like a flash of lightning,
Just like a bad boy would,

You know the only thing that's missing,
Is a little mouth harp blues,
You know the only thing that's missing,
Is a little mouth harp blues,
And you know life's full of suprises,
You know we do that too,

You know we ain't too good looking,
But we are satisfied,
No, we ain't never been good looking,
But we are satisfied,
We shoulda opened up a little Whorehouse, honey,
Get a little booty on the side

They Shot Me Down















Desde abajo:

-«Frankies Gun», esa ENORMIDAD de tema de los Felice Brothers, en un video de algún tarado que muy sabiamente da gracias a los artistas, esos pobrecillos perdidos en un mundo salvaje.

-Los Felice haciendo el mismo tema en directo. Acojonante.

-Un par de tomas en directo cuyo sonido no hace justicia a «Ballad of Lou the Welterweight» otro tema de los Felice absolutamente estremecedor.

-Varias versiones del personal colgadas en Youtube de la misma canción. por Dios, qué sensación de libertad.

Creo que todo habla por si mismo, acepto interpretaciones antes de dar la mía.